Σύμφωνα με πρόσφατη δικαστική απόφαση που δημοσιεύθηκε στην Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου (Τεύχος Φεβρουάριος–Μάρτιος 2025), το Εφετείο αναγνώρισε αποκλειστική υπαιτιότητα στον οδηγό ΙΧΕ αυτοκινήτου, ο οποίος παραβίασε κίτρινο φως με σήμανση αριστερού βέλους για αλλαγή πορείας.
Παρά το γεγονός ότι η φωτεινή ένδειξη προειδοποιούσε για υποχρεωτική στάση και παραχώρηση προτεραιότητας, ο οδηγός προχώρησε σε αριστερή στροφή, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με μοτοσικλέτα που κινούνταν με πράσινο φανάρι, από την αντίθετη κατεύθυνση. Η πρόσκρουση ήταν σφοδρή και προκάλεσε τον θανάσιμο τραυματισμό του αναβάτη.
Το Δικαστήριο απέρριψε ισχυρισμούς περί αυξημένης ταχύτητας της μοτοσικλέτας, επισημαίνοντας ότι ακόμη και αν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο, η σύγκρουση δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί λόγω της παρανομίας του οδηγού του ΙΧ. Η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας δεν θεωρήθηκε αιτιώδης συντελεστής στην πρόκληση του ατυχήματος (άρθρο 20 παρ. 1 ΚΟΚ).
Αυξημένη Αποζημίωση για Ψυχική Οδύνη
Το Εφετείο διόρθωσε την πρωτοβάθμια απόφαση, η οποία είχε αποδώσει 20% συντρέχουσα αμέλεια στον θανόντα, και αύξησε τα ποσά που επιδικάστηκαν στους συγγενείς του:
-
120.000€ στον πατέρα
-
120.000€ στη μητέρα
-
90.000€ σε καθένα από τα δύο αδέλφια
-
40.000€ συνολικά στις γιαγιάδες, επιμερισμένα στους κληρονόμους
Η συνολική χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη ανήλθε στα 500.000 ευρώ, επιβεβαιώνοντας την τάση αυξημένων επιδικαζόμενων ποσών για τέτοιες περιπτώσεις.
Φορούσε Κανονικά Κράνος – Δεν Υπήρξε Πταίσμα
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην αποκόλληση του κράνους, που προκλήθηκε από την έντονη πρόσκρουση και την επιβράδυνση λόγω αδράνειας. Αποδείχθηκε ότι ο θανών φορούσε προστατευτικό κράνος πλήρους κάλυψης, σωστά δεμένο. Το γεγονός ότι αποχωρίστηκε από το κεφάλι του δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως ένδειξη συντρέχοντος πταίσματος. Η σχετική ένσταση απορρίφθηκε (άρθρο 300 ΑΚ).
Αποδεικτικά Μέσα – Ψηφιακά Δεδομένα
Το Δικαστήριο έκανε δεκτά ως αποδεικτικά μέσα ψηφιακά αρχεία (CD και περιφερειακή μνήμη υπολογιστή), χαρακτηρίζοντάς τα ως ιδιωτικά έγγραφα κατά το άρθρο 444 παρ. 1 και 2 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.